Gedicht voor Wereld Prematurendag

Een lijfje veel te klein om al op deze wereld te zijn.
Draadjes, alarmen, zuurstof, de nieuwe realiteit.
Angst, onzekerheid en paniek door heel mijn lijf.
Couveuses, aangedampt, met blauw licht, verduisteringsdoeken, open en dicht.
Ligstoelen op wieltjes, dekentjes, andere ouders in dezelfde realiteit.
Buidelen, voor het eerst voeden, eerste badjes.
Verpleegkundigen, dokters, specialisten en neonatologen.

Een lijfje veel te klein om al op deze wereld te zijn.
Oogjes die nog veel te vaak gesloten zijn.
Mondjes die het drinken nog maar met moeite aankunnen.
Longen die overuren kloppen voor elk snuifje zuurstof.
Vechtlust, hoop en een portie koppigheid nemen de bovenhand in mij.

Een lijfje veel te klein om al op deze wereld te zijn.
Een bloot mini lijfje op mijn grote blote bovenlijf.
Oogjes die steeds wat meer contact zoeken.
Waardes die stabiliseren bij het knuffelen.
Ondersteuning die steeds wat meer wordt afgebouwd.
Enthousiasme, fierheid en opluchting duwen de donkere wolken opzij.

Een lijfje zo moedig, zo dapper zo vol vechtlust.
Een superheld die mijlpalen behaalt die andere ouders niet kennen.
Steeds wat sterker, wakkerder en actiever.
Steeds een stapje dichter bij huis.
Ongeduld, liefde en dankbaarheid primeren.

Een lijfje groot genoeg om naar huis te mogen.
Een nieuwe realiteit, zonder draadjes, alarmen en zuurstof.
Met je eigen bedje in een warm nest.
Dankbaar voor alle verpleegkundigen, dokters, specialisten en neonatologen.

Nooit gedacht dat zo een klein lijfje, zo een vechtertje kon zijn.
Nooit gedacht dat dit ook als ouder van een prematuur, mijn verhaal zou zijn.