Emilie De Jonghe groeide van Heyo monitor helemaal door tot coördinator

Leuke en leerrijke activiteiten begeleiden, een groep kinderen of jongeren enthousiasmeren, helder en efficiënt communiceren met ouders, … Een monitor bij Heyo doet het allemaal. Emilie De Jonghe coördineert inmiddels al twee jaar de werking van de Heyo monitoren, maar begon ooit zelf met knikkende knieën aan haar eerste vakantiekamp. Hieronder vertelt hoe ze helemaal gegroeid is van onzekere adolescente tot de zelfzekere coördinator van vandaag.

Hoe het begon …

Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot mijn 18de nog geen idee had van wat ik later wilde doen. Het babysitten – tijdens de puberteit mijn fulltime weekendbezigheid – bracht daar verandering in.

Op mijn 18de was ik eigenlijk schoolmoe, maar ik voelde dat omgaan met kinderen me wel lag. Daarom schreef ik me in voor de opleiding 'Pedagogie van het jonge kind' aan de hogeschool. Ik ontdekte er mijn passie en ben dan helemaal die weg ingeslagen.

Kennismaking

Tijdens mijn studies aan de hogeschool leerde ik een vriendin kennen die als vakantiejob jaarlijks mee op vakantiekamp ging met Idee Kids, de voorloper van Heyo. Ze toonde mij foto’s van haar te gekke zomers op vakantiekamp. Ik was helemaal verkocht!

In mijn eerste jaar pedagogie moesten we meteen op stage. Ik heb toen gesolliciteerd om monitor te worden en kreeg vervolgens tijdens een kennismakingsgesprek van een half uur een hele reeks vragen over de meest uiteenlopende zaken, van hoe je kleuters begeleidt als ze naar toilet moeten tot en met groepsmanagement.

Ik was superonzeker, maar kreeg achteraf positieve feedback en mocht voor de eerste keer op vakantiekamp.

De eerste keer als monitor

Mijn eerste kamp was megaspannend. Ik nam toen met een bang hartje de trein richting Gent. Al tijdens mijn eerste activiteit kwam er een coördinator langs om foto’s te nemen. Dat was een vakantiekamp waar je samen kookte met de kleuters en ik had een spelletje bedacht om het branddeken uit te leggen.

De coördinator zei niks, maar knikte bevestigend en verliet de klas met een brede glimlach. Een beter begin had ik niet durven dromen, waardoor de rest van het vakantiekamp niet meer stuk kon.

Het was werkelijk megaleuk om met die schattige 5- tot 6-jarigen te werken en mijn medemonitor Fien had al een pak ervaring. Dat zorgde ervoor dat ik mij meteen thuis voelde. Zij gaf mij constant tips en tricks door bijvoorbeeld te wijzen op het belang van structuur voor die kleintjes. Ik mocht haar ook ’s avonds nog sms-jes sturen met de vragen die ik had.

Ik ben heel blij dat ik vijf jaar geleden die kans heb gekregen, anders had ik hier nu misschien niet gezeten.

Mijn eerste vakantiekamp was zo leuk dat ik de week nadien meteen weer een volledige week als monitor mee ging. Weer een kookkamp.

Eigenlijk superraar, want ik kan echt niet koken of bakken. Maar dat zijn superleuke vakantiekampen om te geven, waar de tijd werkelijk voorbijvliegt.

Ik voelde mij toen toch al een beetje de zelfzekere monitor, want het was het allereerste vakantiekamp van de andere monitor, Tine, en ik had toch al wat ervaring van de week voordien! Toch voelde ik nog wat twijfel of ik het wel op de juiste manier aanpakte, maar op het einde van het vakantiekamp hadden de kinderen voor Tine en mezelf een groot spandoek gemaakt waarop stond: ‘Jullie zijn topmonitoren. Bedankt voor de leuke week!’ Dat was echt geweldig.

De zomers nadien

Ik had de microbe helemaal te pakken en gaf de zomer nadien meteen vier vakantiekampen. Eerst als monitor met de vriendin die me de vakantiekampen had leren kennen, maar geleidelijk aan zijn we samen doorgegroeid tot hoofdmonitor. We hadden voor Antwerpen gekozen, waar de vakantiekampen zich kenmerkten door een supergrote diversiteit en er een goede mix van nieuwe en ervaren monitoren was.

Drie jaar lang hebben wij er als hechte groep gestaan. In december spraken we telkens af voor welke vakantiekampen we ons gingen opgeven. Velen van hen zie ik nu nog steeds: dat zijn vriendschappen die gebleven zijn.

Het is dankzij mijn rol als monitor bij Heyo dat uiteindelijk ook mijn stages voor de hogeschool vlot verliepen. Bij mijn eerste stage had ik nog te horen gekregen dat ik onzeker was voor een groep, maar bij latere stages had ik door al mijn vakantiekampen bij Heyo al een heel rugzakje vol ervaring.

En ook mijn sociale vaardigheden werden sterker: ik was verplicht om bijvoorbeeld met de ouders van de kindjes te babbelen. Je bent de enige die er 8 uur per dag mee aan het werken is, dus je bent de enige die iets kan vertellen over de kindjes. Daar heb ik veel uit geleerd.

In de vakantieperiodes deed ik niets liever dan op vakantiekamp gaan. Ik zorgde ervoor dat ik geen herexamens had, niet om op reis te kunnen gaan, maar wel om als monitor mee op vakantiekamp te kunnen. Anderen vonden dat soms een beetje raar, maar ik vond het zo leuk: het was vroeg opstaan – soms om 5 uur ’s ochtends – maar ik had het voor geen geld ter wereld willen missen.

De cirkel is rond

Een tijdje terug kreeg ik plots telefoon van een monitor die aangaf dat ze zich enorm op haar gemak voelde bij mij als coördinator. Dat is superfijn om te horen. Ik vond het vroeger als monitor ook belangrijk om steeds terecht te kunnen bij mijn coördinatoren. Die rol probeer ik nu zelf als coördinator op te nemen. En zo is de cirkel rond.