Kinderbegeleidster én mama: een nieuw hoofdstuk in mijn leven

Want wauw… mama zijn…

Mama zijn is loslaten. Elke dag van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Normaal ben ik de persoon die bepaalde zorgen en bekommernissen nuanceert en relativeert. Want die traantjes bij het afscheid zijn echt weg eens je de hoek om bent, mama en papa! En natuurlijk is het niet erg dat je kindje niet makkelijk inslaapt. Dat komt wel goed. Maak je vooral geen zorgen. 

Tot ik twee maand geleden zelf voor het eerst mijn zoontje moest achterlaten. Nu pas besef ik hoe hard dit is en hoe onnatuurlijk het voelt om je dierbaarste bezit in andermans handen te geven. En het gemis…dat op elk moment van de dag de kop kan opsteken. Maar mijn collega’s zorgen even goed voor al die kleintjes als ikzelf. Het is dus helemaal oké. Mijn kindje is in goede handen en dat van jou ook.

Het aspect borstvoeding heeft voor mij een emotionele bijklank gekregen. Het vloeibare goud is niet overdreven eens je zelf weet hoe hard je moet werken om een flesje gevuld te krijgen voor dat kleine hummeltje. Met elk druppeltje borstvoeding wordt dus nog voorzichtiger omgesprongen. 

Mama worden… 

Het heeft van mij een hoopje emotie gemaakt. Een traan is bij mij snel gelaten en tranen zien, laat mijn hart sneller breken.  

Mama worden… Het liet me vooral het volgende inzien: 

• Kinderen zijn de meest wonderbaarlijke wezentjes die er zijn en ik prijs me nog steeds elke dag gelukkig dat ik ze mag helpen groeien. 
• Ouders zijn superhelden die ook maar mensen zijn. 
• Kinderbegeleiders zijn ook superhelden want mijn zoontje zo zien lachen bij hen vult mijn hart met dankbaarheid en ontroering.  

Mama zijn.. 
Kinderbegeleidster zijn.. 
Ik hou wel van deze match.